We zien vaak dat architecten zoeken naar het juiste niveau van detail in hun ontwerpen. In veel situaties lijkt een holistische blik op hoog niveau de standaard. Als gevolg hiervan is de output van een ontwerp sessie vaak niet zo zinvol, omdat het ofwel te abstract is voor mensen of, wanneer het ontwerp daadwerkelijk goedgekeurd wordt, niet genoeg details oplevert om de uitvoerende partijen het werk te laten doen.
Er lijkt angst te zijn om de (technische) details te bespreken, maar waarom?
Dit is een vraag die ons intrigeert. Er bestaat niet zoiets als "één standaard type architectuur". Een architect moet verschillende soorten vragen van meerdere belanghebbenden, elk met hun eigen zorgen en behoeften, kunnen beantwoorden. Dit is voor ons de essentie van bedrijfsarchitectuur. We zien vaak dat men deze uitdaging het hoofd biedt door de zaken op hoog niveau en weinig gedetailleerd te beschrijven.
Op deze manier heb je het nooit "fout" omdat je veel ruimte biedt om informatie te interpreteren, maar je hebt het ook nooit “goed” omdat je geen concrete antwoorden geeft op specifieke vragen.
Uiteindelijk is niemand echt tevreden en blijven er nog veel vragen onbeantwoord, maar is er wel een gemeenschappelijke richting waar mensen zich aan kunnen vasthouden. Dat is het credo voor architectuur dat je vaak hoort: "Het creëren van dat north-star perspectief". Als dát is wat er voor een specifieke situatie nodig is, dan is dat natuurlijk prima, maar meestal geeft men geen antwoord op de kernvragen en zal de impact van het werk laag zijn.
Dus waarom proberen we niet om meer concrete en gedetailleerde output te leveren? Misschien zijn de vragen van stakeholders niet concreet genoeg. Dit kan betekenen dat we assertiever moeten zijn en (herhaaldelijk) de "Waarom"-vraag moeten stellen.
Dit dwingt om wat dieper na te denken over wat ze zeggen en dit helpt om bruggen te slaan tussen wat mensen vragen en wat ze eigenlijk bedoelen. Architecten zijn vaak bezig met het vaststellen van de "Wat" en soms ook met de "Hoe", maar ze kunnen alleen maar succesvol zijn als ze de context en de drijfveren achter de vragen begrijpen. Ze doen dit door bruggen en relaties te creëren tussen stukjes informatie (Waarom-Wat-Hoe). Het doel verduidelijken is dé manier om zinvollere inhoud te leveren en meer impact te creëren door middel van ontwerp, met behulp van gedetailleerde informatie.
Een andere reden is de moeite die veel mensen lijken te hebben met conceptueel denken. Dit klinkt misschien vreemd, maar, als we het hebben over details, dan staan deze vaak ver weg van holistische concepten. Om details te definiëren moet men een soort "netwerk-denken" gebruiken. Het verbinden van één element op een specifiek granulariteitsniveau met één of meerdere andere elementen op andere detailniveau’s. Dit zal helpen bij het ontwerpen van zinvolle producten, die daadwerkelijk problemen oplossen. Paradoxaal genoeg zie je door het toevoegen van details, het volledige plaatje uiteindelijk beter.
Er zijn ook meer gedragsmatige of zelfs "politieke" redenen om details te vermijden.
Het kaderen van dingen op een beschrijvend holistisch niveau en niet naar de prescriptieve details gaan, zal helpen om weg te blijven van zaken als eigenaarschap en verantwoordelijkheden. Je kunt niet betrapt worden op dingen die je niet hebt gezegd. Dit is de werkelijke angst voor details - om verantwoordelijk te worden gehouden voor wat je hebt ontworpen (ja, architecten, we bedoelen jou!). Wij denken dat dit soort gedrag niet ongewoon is bij architecten.
En als je het ons vraagt, is dit een serieus probleem, want dit is de enige verantwoordelijkheid die architecten hebben: verantwoordelijk zijn voor een design, principes en uitgangspunten. Probeer de kwaliteit van je input zo goed mogelijk te maken, maar richt je uiteindelijk op de kwaliteit en toepasbaarheid van je ontwerp zodat het écht gebruikt kan worden.
Op dit moment zou je kunnen denken dat we verslaafd zijn aan details, maar dat is niet helemaal waar.
Wij zijn fan van het vergroten van relevantie door voldoende details toe te voegen, in functie van een specifieke context en het maken van relaties tussen stukjes informatie, zodat een ontwerp betekenisvol wordt. In de praktijk betekent dit dat we meer (en betere) vragen moeten stellen, meer moeten nadenken over de echte (latente) (gebruikers-)behoeften en meer bruikbare details moeten toevoegen. Dat is de essentie van architectuur - besluitvorming mogelijk maken door het grotere geheel beter te begrijpen, een groter geheel dat is gebaseerd op diepgaande analyse - en details.
.